Hieronder volgt het tweede deel van mijn Istanbul-reis (11-19 Mei 2023)

Maar allereerst wil ik jullie er nog op attenderen dat voor de Servastrip in Zuid-Limburg die ik voor jullie op 9 September heb georganiseerd er nog enkele plaatsen in de bus vrij zijn.

Je kunt je er dus nog Last Minute voor aanmelden!

Mail dan naar norbert.kuhne@gmail.com, of naar ServasOnline@ServasNL.org

Infrastructuur en logistiek.

Tegenwoordig heb je als Nederlander geen visum meer nodig voor Turkije. Een geldig paspoort volstaat. Het oude vliegveld Atatürk in het Zuiden van het Europese deel wordt niet meer gebruikt en is vervangen door een ultramodern nieuw vliegveld (IST) in het noorden. Afgehaald werd ik er door mijn host, maar voor de terugvlucht pakte ik een rechtstreekse bus vanaf het stadsdeel Beşiktaş (kost TLR 74,= (= ca. € 3,50)) en de rit duurt ca. 40 minuten.

Sinds een aantal jaren is er een derde brug over de Bosporus bijgekomen. Die ligt helemaal in het Noorden, vlakbij de plek waar de Bosporus in de Zwarte Zee uitmondt. We zijn erheen gereden en je kunt duidelijk zien hoe een voormalig rustig natuurgebied langzaam gaat veranderen in een dichter bevolkte en meer industrieel ontwikkelde zone.

Bedenk dat alle 18 miljoen Nederlanders hier in één stad wonen en je kunt je voorstellen hoe ongelofelijk druk het verkeer is. Wacht niet tot iemand je voorlaat in het verkeer, maar dwing je ertussen. Zebrapaden fungeren blijkbaar alleen maar als decoratief object. Wees daar vooral op bedacht en kijk heel goed uit. Ik had alle bewondering voor mijn host die er elke dag in slaagde op de onmogelijkste plekken haar auto te parkeren. Achteruit file parkeren in een straat met een hellingspercentage van 15 % (De Cauberg is max 12 %!)? Geen probleem voor haar. Ik doe het haar niet na hoor.

Ik had van de host een Istanbul Card voor het openbaar vervoer te leen gekregen. Daar laad je een tegoed op en het volstaat door deze kaart simpelweg tegen een lezer aan te houden en je kunt mee. Ik heb hem in bus, veerboot en tram gebruikt. Het is wel even zoeken naar een stadsplattegrond met alle OV-verbindingen. I.v.m. Covid zijn die verwijderd en niet meer teruggekomen.

Het was trouwens voor het eerst dat ik ook in het Aziatische gedeelte van Istanbul geweest ben. Dat is werkelijk gigantisch uitgebreid en groot. Misschien wel dubbel zo groot als het Europese gedeelte.

Nadat ik op zondag in de moskee met de imam gesproken had, bood de jongste van de twee Turken aan om me verder op mijn verkenningstocht door niet-toeristisch Istanbul te vergezellen. In de wijk Besiktas ligt ook Yildiz park, een heel mooi historisch openbaar publiek stadspark. Een van de grootste parken van Istanbul en beslist de moeite waard om eens te bezoeken.

In dat park bevindt zich ook de brandweerkazerne van deze wijk. Mochten we even binnenkomen en wat brandweerervaringen uitwisselen? Dat mocht. De brandweercommandant in hoogsteigen persoon leidde ons maar wat graag rond. Hij nam ons zelfs mee op het dak van waaruit je een geweldig uitzicht over de wijk en de Bosporusbrug had. Daarna werden we uitgenodigd om met de manschappen mee te lunchen. Gelukkig had ik een pak stroopwafels mee dat als toetje fungeerde.

Geen van de brandweercollega’s sprak ook maar één woordje over de grens. Des te handiger dat mijn Turkse begeleider alles kon vertalen. Voor hem was het ook een buitenkans, want wanneer kom je als burger nu eens een brandweerkazerne binnen?

Nadat we verder door het park en de wijk zijn gelopen, heb ik hem uitgenodigd in een plaatselijk buurtrestaurantje wat te gaan eten.

Vanuit Besiktas ben je binnen een half uurtje met bus en tram in het centrum met de Grand Bazaar voor een dagje shoppen. Ook bevinden zich daar de toeristische hoofdattracties: De Hagia Sophia, de Sultan Ahmetmoskee, de Galata toren, Het Topkapi paleis, de ondergrondse cisternen en de blauwe moskee. Daar was ik echter al eerder geweest toen ik als toerist Istanbul had bezocht. Maar het is wel interessant om daar met toeristen te spreken die je anders niet snel in Zuid-Limburg zult ontmoeten: O.a. Uit Libanon, Rusland, Oezbekistan, Kazachstan, Georgië, Pakistan en India.

‘s Avonds had ik m’n host en haar moeder uitgenodigd om te gaan eten in een lokaal restaurant. We gingen naar downtown Besiktas. Een heel gezellige buurt met een druk uitgaansleven, maar ook een buurt waar toeristen niet snel naar toe zullen verdwalen. Aldaar ook nog kort gesproken met een groepje patrouillerende speciale interventie agenten, hetgeen bijzondere herinneringsfoto’s opleverde. Maar om deze sympathieke agenten niet in problemen te brengen, kan ik ze hier maar beter niet laten zien.

We aten in klein restaurantje met zeer smakelijke gerechten. Je kon je menu zelf samenstellen. Aansluitend zakten we nog af voor een paar biertjes met mosselen (!). Dat schijnt een gebruikelijke combinatie te zijn.

Op 16.05 reden we naar het Aziatische gedeelte. Vlak bij de zuidelijkste brug bevindt zich een park op een heuvel. Je ziet het al van heel ver, want bovenop wappert een übergrote Turkse vlag. De regering heeft bepaald dat alle versnaperingen en dranken die er verkocht worden heel goedkoop moeten zijn, zodat iedereen zich een bezoek kan permitteren. Kijk, dat is toch eens een heel prettige maatregel?

En dit is het uitzicht naar het Oosten, het Aziatische gedeelte dus.

Onder aan de heuvel kom je in de wijk Uskudar bij de Bosporus en daar stond een enorm lange rij mensen te wachten op een veerboot de je naar een piepklein eilandje 100 meter verderop bracht. Wat was dit? Sommige mensen wachtten al 3 uur!

Het bleek dat op dat eiland de Maagdentoren staat. Lees maar eens over de symbolische geschiedenis ervan. Blijkbaar was deze toren na een lange restauratieperiode nu weer voor het publiek geopend en gedurende 3 dagen gratis bezoekbaar. Vandaar de lange wachtrij.

Tijdens de picknick had ik Servaslid Dilek ontmoet en zij had me uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten. Zij woont in het Aziatische gedeelte en haalde me samen met haar vriendin Aysun, tevens Servas regio coördinator, op bij de ferries over de Bosporus. Met hun samen bezochten we de lokale moskee en de ernaast gelegen gerestaureerde hamam (badhuis). Hier kon je mooi zien hoe er vroeger alles in zo’n hamam in z’n werk ging. Aansluitend een terrasje gepikt en toen naar haar appartement. Aldaar was moeders al de hele tijd in de weer geweest om diverse typische Turkse gerechten te maken. O.a. heb ik daar voor het eerst de bodem van een artisjok gegeten. Laat op de avond brachten ze me terug naar de Bosporus en ik ging met veerboot en de bus weer terug naar Europa.

17.05 De dag begon regenachtig. Eerder in de week hadden we een school bezocht waar mijn host iets moest afgeven. Ik kwam er o.a. met een lerares Engels in gesprek en zij had me uitgenodigd om terug te komen en in haar klas een Engels les te komen geven aan 12-13 jarigen. Na aanvankelijke terughoudendheid en verlegenheid bij die pubertjes ontwaakte echter al snel hun enthousiasme nu ze merkten dat ze met hun Engelse kennis ook daadwerkelijk met een buitenlander konden communiceren. Normaal leren ze alleen grammatica en Engels lezen. Verbale communicatie is er nauwelijks. Ook de lerares vond het een fijne ervaring en wil de kinderen meer gelegenheid geven om onderling ook Engels te spreken. Een pak met 12 Nederlandse stroopwafels kon netjes onder 24 scholieren verdeeld worden.

Ik vond het ook interessant om te registreren dat er tussen alle kinderen één meisje zat met haar haren onder een hoofddoek verborgen. (ze staat rechts naast me op de foto). Dat vind ik o.a. bijzonder aan Istanbul. Modern, liberaal treft op conservatief en leeft gezamenlijk in harmonie. Waarom kan dat niet overal zo?

Aansluitend gingen we met nog 3 lerarencollega’s en mijn host naar een naastgelegen café. De dames meteen aan de halve liters bier. Mooi.

Een van de leraressen had ons uitgenodigd om ‘s avonds te komen dineren. De hele tafel stond weer vol met allemaal smakelijke schalen. Ze had meteen voor 2 dagen gekookt, zodat ik zoveel mogelijk verschillende dingen kon proberen. Als toetje kwam er een lekkere fles whisky op tafel. Super!

18.05

Op de voorlaatste dag had mijn host afspraken en mocht ik weer op eigen houtje Istanbul doorkruisen. Het was een regenachtige dag. Ik liep min of meer in de buurt van het centrum weer eens een brandweerkazerne tegen het lijf. Het bevreemdde me echter dat deze helemaal door hekwerk omgeven was en om er binnen te komen moest je eerst door een metaaldetectie poortje en je daarna melden bij een security medewerker. Mijn nieuwsgierigheid was extra getriggerd. Bovendien is het altijd interessant om met brandweermannen te praten en wellicht zou het in de tussentijd ophouden met regenen. De taalbarrière was echter onoverkomelijk groot en ik wilde al afscheid nemen. Plots kwam er een ranghoge bevelvoerder/ officier bij die perfect Engels sprak. Hij had in Connecticut gestudeerd en met hem kon ik ook veel brandweergerelateerde organisatorische onderwerpen bespreken. Wat bleek? Bij deze kazerne hoorde ook het brandweer opleidingsinstituut en de overkoepelende nationale bestuurslaag zat er ook. Of ik even iets met hem wilde eten in de brandweerkantine en of we daarna even met de Turkse brandweerpresident konden spreken?

Het kantoor van deze brandweerpresident bevond zich op de bovenverdieping en je moest eerst door een extra kamer met een secretariaat waar je je moest aanmelden. In zijn kamer een imposant bureau met een foto van Atatürk en president Erdogan achter zich.

Hij was bijzonder geïnteresseerd in het Nederlandse systeem waarbij volledig opgeleide vrijwilligers het beroepskorps aanvullen. Als tijdens een dagbezetting een beroepsbrandweerman afwezig is, of ontbreekt, dan wordt deze aangevuld door een vrijwilliger uit een pool van parttimers. Ook het daarmee verbonden financiële aspect wekte zijn interesse. Zo’n systeem kan namelijk tot een kostenbesparing leiden. Vandaar mijn brandweerachtergrond. Ik ben zelf ook gedurende een aantal jaren zo’n brandweerman geweest en heb er fijne maar ook heel indrukwekkende en dramatische herinneringen aan overgehouden.

In de avond had ik mijn host en haar moeder nogmaals uitgenodigd om samen in een restaurant te gaan eten. En dat werd een etentje in het beste Kebab-restaurant van Istanbul. Of het inderdaad het beste was kan ik natuurlijk onmogelijk beoordelen, maar het was wel bijzonder smakelijk.

Tot zover mijn ervaringen in Istanbul. Vond je het leuk om te lezen, gaf het je inspiratie om ook nog eens een Servastrip te ondernemen? Laat ons er ook van meegenieten en schrijf vooral een reisverslag.

Groet en adieë tsezame

Norbert Kühne